Πρῶτον: Ἐπί τοῦ θέματος αὐτοῦ θά μᾶς ἀπαντήση τό Στόμα Χριστοῦ, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅπως  ἀποκαλεῖται ἀπ᾿ ὅλους τούς ἁγίους. Μᾶς γράφει λοιπόν τά ἑξῆς : «ἀλλά καί ἐάν ἡμεῖς ἤ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ΄ὅ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω» (Γαλ.α΄, 8).  Ἐρωτῶμεν καλόπιστα, ὅσοι ἔχουν ἀνάθεμα ἔχουν καί μυστήρια; Ποῖοι λοιπόν ἀλλοιώνουν σήμερον αὐτήν τήν διδαχήν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων;  Δέν εἶναι οἱ συμμετέχοντες οἰκουμενισταί νεοημερολογῖται κληρικοί, καί συμπροσευχόμενοι μετά τῶν ἀλλοθρήσκων; Δέν εἶναι αὐτοί οἱ συμπροσευχόμενοι μετά τῶν μασόνων κληρικῶν, οἱ ὁποῖοι δέν πιστεύουν τόν Χριστόν ὡς ἀληθινόν Θεόν, καταπατῶντας οὕτως τήν ἀνωτέρω διδαχήν τοῦ ἀποστόλου Παύλου; Ναί ἤ ὄχι; Βεβαίως καί εἶναι, διότι ὅλοι αὐτοί ἀλλοιώνουν τήν διδαχήν τοῦ Κυρίου μας. Ἄρα, ὅλοι αὐτοί οἱ εὑρισκόμενοι εἰς τό ἀνάθεμα, πῶς εἶσθε βέβαιοι ὅτι ἔχουν ἔγκυρα τά μυστήριά των;

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΠΡΟΣ ΑΦΥΠΝΙΣΙΝ
 πρός τούς Ἁγιορείτας Πατέρας

Τό πόσον μῖσος ἔχουν οἱ οἰκουμενισταί ἀρχιερεῖς κατά τῆς ὀρθοδοξίας, τοῦτο ἔγινε πλέον φανερόν ἀπό τήν ποινήν τῶν 20 ἐτῶν κάθειρξις χωρίς ἀναστολήν μάλιστα, εἰς τόν Ἡγούμενον Μεθόδιον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου. Ὅσον ἐμπαθεῖς καί ἐάν εἶναι οἱ δικασταί, ἀπό μόνοι των δέν ἐκινήθησαν.
    Ἡ ἀγάπη των πρός τήν αἵρεσιν τοῦ οἰκουμενισμοῦ, εἶναι τό μῖσος τοῦ διαβόλου πρός τήν ὀρθοδοξίαν. Ὅλος ὁ Ἑλληνικός λαός, πληροφορηθείς τήν ποινήν τῶν 20 ἐτῶν κάθειρξις  χωρίς μάλιστα ἀναστολήν, ἔκανε τόν σταυρόν του καί ἔλεγε; Ποῖον ἄραγε ἔγκλημα ἔκαμε αὐτός ὁ ἡγούμενος; Πορνεία, ὁμοφυλοφιλία, φόνο, κλοπή; Ὄχι, τίποτε ἀπ᾿ ὅλα αὐτά. Ποτέ ἀπό Ἕλληνας δικαστάς δέν ἔχομεν ἀκούσει τόσον μεγάλη ποινή εἰς τά ἀνωτέρω ἐγκλήματα. Ὅμως τώρα διά μία μολότοφ ἔβαλαν τόσον μεγάλη ποινή; Ὁ κόσμος ἀπορεῖ, μήπως οἱ δικασταί δέν εἶναι Ἕλληνες;

Συμφώνως μέ ἐγκύρους πληροφορίας,  πέρυσι κατά τήν ἑορτήν τῆς Ἁγ. Τριάδος, ὑπό τάς εὐλογίας τοῦ  Μητροπολίτου Καλύμνου κ. Παϊσίου, ὁ κ. Καραφύλλης  ἀπεκάλεσε αἱρετικόν τόν  Μητροπολίτην Γ.Ο.Χ. Δωδεκανήσου κ. κ. Καλλίνικον.  Οὕτω σήμερον κατά τήν ἑορτήν πάλι τῆς Ἁγίας Τριάδος,  τοῦ ἀποστέλλει τήν κάτωθι ἀπάντησιν.

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί κατά τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς, ἑορτάζομεν τήν ἵδρυσιν τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ! καί θά πρέπει νά γνωρίζωμεν τά χαρακτηριστικά γνωρίσματά Της,  διά νά εἴμεθα βέβαιοι ὅτι εὑρισκόμεθα ἐντός Αὐτῆς.

Ὁ Χριστός ἐξαπέστειλε τό Πνεῦμα τό Ἅγιον τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς, καί ἵδρυσε διά  τῶν ἁγίων Ἀποστόλων Του τήν  ἀληθινήν Ἐκκλησίαν Του. Ἐπίσης δι᾿ Αὐτοῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἔθεσαν ὡς κεφαλήν τόν Χριστόν ὡς ὁδηγόν, δηλαδή ὅπως εἶναι ἡ κεφαλή διά τόν ἄνθρωπον ὁδηγός, τοιουτοτρόπως καί ὁ Χριστός διά τήν Ἐκκλησίαν Του, ὡς μᾶς γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «...καὶ αὐτός ἐστιν ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος, τῆς ἐκκλησίας·...» (Πρός Κολασ. Α΄,18 ). Σῶμα Χριστοῦ, ἐννοεῖ ὁ Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ τούς βεβαπτισμένους πιστούς κληρικούς καί λαϊκούς, ἀσχέτως  ἀριθμοῦ «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ  Ἁγίου Πνεύματος»(Ματθ. ΚΗ΄, 19). Ὅμως, ἡ κεφαλή τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἡ διδασκαλία τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καί αὐτήν τήν ἐξουσίαν, οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι τήν ἔλαβον ἀπό τόν ἴδιον τόν  Χριστόν «Ὁ ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει, καὶ ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς ἐμὲ ἀθετεῖ· ὁ δὲ ἐμὲ ἀθετῶν ἀθετεῖ τὸν ἀποστείλαντά με» (Λουκ. I΄16). Καί διά τοῦτο ἡ διδασκαλία αὐτή τῶν ἁγίων Ἀποστόλων εἶναι θεόπνευστος καί θεωρεῖται «.... στῦλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας» (Α΄ Τιμ. Γ΄, 15) καί σκοπόν ἐπέχει, ἵνα οἱ πάντες (κληρικοί καί λαϊκοί)  «... καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφεσ. Δ΄,13).
     Τό δέ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας (δηλαδή τά μέλη τοῦ Σώματος Αὐτοῦ), θά πρέπει νά φρονῆ καί νά τηρῆ πάντα ὅσα ὁ Χριστός ἐδίδαξε, ὡς ὁ Ἴδιος εἶπεν «...διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν·»,(Ματθ. ΚΗ΄, 20)  καί μέ αὐτόν τόν τρόπον ἔρχεται ἡ ἑνότης τῆς πίστεως: «Παρακαλῶ δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν  Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες, καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἦτε δὲ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοΐ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ. » (Α΄ Κορινθ. Α΄,10). Καί ἀλλοῦ «πληρώσατέ μου τὴν χαράν, ἵνα τὸ αὐτὸ φρονῆτε, τὴν αὐτὴν ἀγάπην ἔχοντες, σύμψυχοι, τὸ ἓν φρονοῦντες» (Φιλιπ. B΄, 2). Κατά συνέπειαν, ἔξω ἀπ᾿ αὐτήν τήν διδαχήν τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, ὁδηγούμεθα ἐκτός τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἄρα καί τῆς σωτηρίας μας,  καί ἑπομένως οἱ εὑρισκόμενοι ἔξω τῆς πίστεως αὐτῆς, ἀναθεματίζονται: «ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. ὡς προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ' ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω» (Γαλ. Α΄, 8,9).

Ἀπάντησις εἰς τήν διόρθωσιν τοῦ Πάπα, εἰς τό
«Πάτερ ἡμῶν ... καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν...».

Γνωρίζοντας ὁ Χριστός ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀπό μόνος του δέν ἠμπορεῖ νά κατορθώση τίποτε, «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰω. ΙΕ΄, 5) καί σεβόμενος τό αὐτεξούσιον τοῦ ἀνθρώπου, ζητεῖ τήν ἄδειάν μας διά νά ἐπέμβη (ὅπως ἔκαμε καί εἰς τόν παραλυτικόν. Bλέπομεν ἐκεῖ τόν Χριστόν νά τόν ἐρωτᾶ. «Θέλεις ὑγιής γενέσθαι;» ('Iωάν. E' , 6). Συνεπῶς, ἀπό μόνοι μας ἀδυνατοῦμεν νά φυλάξωμεν τόν ἑαυτόν μας ἀπό τίς παγίδες τοῦ σατανᾶ καί τοῦτο ἐξ αἰτίας τῆς κακῆς κλίσεώς μας πρός τό κακό, τήν ὁποίαν ἐκληρονομήσαμεν μετά τήν πτῶσιν τῶν πρωτοπλάστων. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά καί ὁ διάβολος εἶναι καί αὐτός ἐλεύθερος νά πειράζη τούς ἀνθρώπους, πρέπει ὅμως νά τοῦ δοθῆ ἡ ἄδεια καί σεβόμενος ὁ Θεός προσωρινῶς τήν ἐλευθερίαν τοῦ σατανᾶ, τοῦ δίδει τήν ἄδειαν ὅμως μέ προϋποθέσεις, «ὅς οὐκ ἐάσει ὑμᾶς πειρασθῆναι ὑπέρ ὅ δύνασθαι, ἀλλά ποιήσει σύν τῷ πειρασμῷ καί τήν ἔκβασιν τοῦ δύνασθαι ὑμᾶς ὑπενεγκεῖν» (Α΄ Κορ. 10-13).

Ἡ Ἐκκλησία ἑώρτασε ἐχθές τήν Πεντηκοστήν, (δηλαδή 50 ἡμέρας ἀπό τήν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου) ἡμέρα κατά τήν ὁποίαν ὁ Χριστός ἐξεπλήρωσε τήν ὑπόσχεσίν Του τήν ὁποίαν ἔδωσε πρός τούς μαθητάς Του, ὅτι δέν θά τούς ἀφήση ὀρφανούς, ἀλλά θά τούς ἀποστείλη τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τό τρίτο Πρόσωπον τῆς Ἁγίας Τριάδος καί Ἐκεῖνο θά μείνη μαζί των μέχρι τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος, δηλαδή μέχρι τήν Δευτέραν τοῦ Χριστοῦ Παρουσίαν «καί ἐγώ ἐρωτήσω τόν πατέρα καί ἄλλον παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μένῃ μεθ᾿ ὑμῶν εἰς τόν αἰῶνα...» (Ἰω. ΙΔ΄, 16). Τό ἀπολυτίκιον τό ὁποῖον ψάλλομεν «Εὐλογητός εἶ Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ πανσόφους τούς ἁλιεῖς ἀναδείξας, καταπέμψας αὐτοῖς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον,...» μᾶς λέγει ὅτι μέ τήν ἐπιφοίτησιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οἱ ἀγράμματοι ψαράδες, ἔγιναν πάνσοφοι, θεόπνευστοι καί Αὐτοί ἔπειτα μέ τήν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τήν ὁποίαν ἔλαβον, ἵδρυσαν μέ νόμους τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, αὐτήν τήν ὁποίαν ἔχομεν σήμερον, δηλαδή τήν Ὀρθόδοξον. Ὅμως ἐγείρεται τό ἐρώτημα, παραμένει Ὀρθόδοξος ὅπως τήν ἄφησαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι; Ἤ μήπως τήν ἔχουν ἀλλοιώσει; Οἱ πιστοί ἀπό τόν Θεόν ἔχουν προικισθῆ  μέ  λογικήν καί μποροῦν νά διαπιστώσουν, ἄν ἔχη ἀλλοιωθῆ ἡ πίστις των. Πράγματι ὅλοι τό βλέπουν, μικροί καί μεγάλοι ὅτι οἱ ποιμένες των συμπροσεύχονται μετά τῶν αἱρετικῶν. Θεολόγοι καθηγηταί, κληρικοί, ἔχουν διακόψει τό μνημόσυνον τῶν ἐπισκόπων των, διότι μνημονεύουν τόν Πατριάρχη των, ὁ ὁποῖος  συμπροσεύχεται μετά τῶν αἱρετικῶν καί ἑτεροδόξων. Γνωρίζουν καλῶς ὅτι ἡ διδασκαλία τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, ἀπαγορεύει νά κοινωνοῦν μετά τῶν ἀκοινωνήτων (αἱρετικῶν) καί φοβοῦνται τό ἀποστολικόν ἀνάθεμα «ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω» (Γαλάτ. Α΄, 8), δηλαδή ὅπου ὑπάρχει ἀνάθεμα, σωτηρία δέν ὑπάρχει. Συνεπῶς οἱ αἱρετικοί, θά κολασθοῦν ἀσχέτως ἄν εἶναι καλοί ἄνθρωποι. Τό νά πιστεύουν εἰς τόν Χριστόν δέν εἶναι ἀρκετό, διότι καί οἱ δαίμονες πιστεύουν καί φρίσσουν, ὅμως δέν σώζονται, διότι παραμένουν ἀμετανόητοι, ἔτσι καί οἱ αἱρετικοί, ἄν παραμείνουν ἀμετανόητοι, δέν θά σωθοῦν.