«Οὐδείς ἀγαθός, εἰ μή εἷς ὁ Θεός»

on Δευτέρα, 30 Δεκεμβρίου 2013. Posted in Ἀντιαιρετικά

   Ὁ Θεός εἶναι θεία Φύσις, θεία Οὐσία*, αὐτό δηλοῖ τό «Πνεῦμα ὁ Θεός» καί εἶναι Πνεῦμα ἀγαθό, ὑπεράγαθο καί ὡς ἐκ τούτου δέν ἠθέλησε νά παραμένη αἰωνίως μόνος Του, ἀλλά κινούμενος ἀπό ὑπερβολική ἀγαθότητα ἐδημιούργησε τά λογικά κτίσματά Του, προκειμένου νά συμμετέχουν τῶν θείων Του δωρεῶν, ὡς μᾶς ἐξηγεῖ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός: «Ἐπεί οὖν ὁ ἀγαθός καί ὑπεράγαθος Θεός οὐκ ἠρκέσθη τῇ ἑαυτοῦ θεωρίᾳ, ἀλλ’ ὑπερβολῇ ἀγαθότητος εὐδόκησε γενέσθαι τινά τά εὐεργετηθησόμενα καί μεθέξοντα τῆς αὐτοῦ ἀγαθότητος...» («Ἔκδοσις Ἀκριβὴς τῆς ὀρθοδόξου  πίστεως» Κεφ. 16).

        Ὅμως, λόγῳ τῆς ἐλευθέρας βουλήσεως τῶν κτισμάτων, ἡ συμμετοχή των (εἰς τάς θείας δωρεάς), δέν θά ἦτο ἐκ προοιμίου ἐξησφαλισμένη. Ἑπομένως ὁ Κύριος ὡς παντογνώστης, προεγνώριζε καί τήν πτῶσιν τῶν πρωτοπλάστων. Θά ἦτο λοιπόν δίκαιον, «διά τούς ἐσομένους κακούς μή προαγαγεῖν εἰς γένεσιν τούς ἀγαθούς; Καί τί ἄν τις ἐννοήσειεν ἀδικώτερον; Εἰ γάρ καί μόνος εἶς ἔμελλεν ἔσεσθαι ὁ ἀγαθός, οὐδ’οὕτω τῆς δημιουργίας ἀφεῖσθαι δίκαιον...», μᾶς ἀναφέρει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Δηλαδή δέν ὑπάρχει τίποτε πιό ἄδικο, ἐξ αἰτίας τῶν κακῶν, νά μήν δημιουργήση ὁ Θεός καί τούς καλούς; Καί ἐάν ἀκόμη ἕνας καί μόνος θά ἦτο ὁ σωζόμενος, οὔτε καί εἰς αὐτήν τήν περίπτωσιν θά ἦτο δίκαιον νά μήν δημιουργήση ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, διότι κατ᾿ αὐτόν τόν τρόπον θά ἐνικοῦσε τό κακόν τό καλόν, μᾶς λέγει ὁ ἅγιος.
         Ἡ ἀγαθότης Του λοιπόν, μέ τήν ὑπερβάλλουσα πρός ἡμᾶς ἀγάπη, προώρισε προαιωνίως καί τόν τρόπον τῆς σωτηρίας διά τῆς ἐνανθρωπήσεώς Του. Ἐνῶ ἠδύνατο καί διαφορετικῶς νά μᾶς σώση, ὅμως ἐπέλεξε αὐτόν τόν τρόπον τόν τῆς ἐνανθρωπήσεως «οὐδενός ἕνεκα» ὡς μᾶς ἀναφέρει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής.
         Καί ἀφοῦ λοιπόν προηγουμένως προώρισε τήν ἐνανθρώπησίν Του διά τήν σωτηρίαν, τότε προέβη καί εἰς τήν δημιουργίαν τῶν κτισμάτων «Κύριος ἔκτισέ με ἀρχήν ὁδῶν αὐτοῦ, εἰς ἔργα αὐτοῦ»,«πρό τοῦ αἰῶνος ἐθεμελίωσέ με...» (Παροιμοίαι Σολομῶντος, Κεφ. Η΄, 22,23) καί ὡς ἀναφέρει καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «δι᾿ ὅν τά πάντα καί δι᾿ οὗ τά πάντα». Ἕνεκα τοῦ ὁποίου (δηλαδή τῆς ἐνανθρωπήσεώς Του) προωρίσθησαν καί ἔγιναν τά πάντα καί διά μέσου αὐτῆς θά ἐσώζοντο τά πάντα. Καί ἐξ αὐτοῦ καί ὁ ἅγ. Κύριλλος Ἀλεξανδρείας γράφει: «Τὰ συμφέροντα τῇ ἀνθρώπου φύσει προνοήσας ὁ Θεὸς καὶ Πατὴρ, καὶ γινώσκων μὲν ὅτι πεσεῖται πάντως εἰς φθορὰν, τρόπον δὲ αὐτῇ ζητήσας ἀνανεώσεως καὶ τῆς εἰς ἀφθαρσίαν ἐπανόδου, ῥίζας ὥσπερ αὐτῇ τῆς τοιαύτης ἐλπίδος ἐν τῷ ἰδίῳ κατεβάλετο γεννήματι... Προθεμελιοῦται τοίνυν ἡμῶν ὁ Χριστὸς, καὶ ἐν αὐτῷ πάντες ἡμεῖς ἐποικοδομούμεθα, καὶ τοῦτο πρὸ καταβολῆς κόσμου κατὰ πρόγνωσιν τοῦ πάντα εἰδότος Θεοῦ· ἵνα, καθάπερ ἤδη προείπομεν, ἀρχαιοτέραν ἔχωμεν τῆς κατάρας τὴν εὐλογίαν, καὶ τῆς εἰς τὸν θάνατον καταδίκης, τὴν εἰς ζωὴν ὑπόσχεσιν, καὶ τῆς ἐκ τοῦ διαβόλου δουλείας, τῆς υἱοθεσίας τὴν ἐλευθερίαν» (Βλ. «Ἑλληνική Πατρολογία», τόμος 75, σελ. 293,296)
        Αἰτία ὅμως τῆς πτώσεως τῶν πρωτοπλάστων Ἀδάμ καί Εὔας, δέν ἦτο ἡ πρόγνωσις τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἡ κακή χρῆσις τῆς ἐλευθερίας των: «Προειδὼς οὖν ὁ θεὸς τὰ ἐσόμενα ὑφ' ἡμῶν ἑκουσίως ἤγουν τὰ ἐφ' ἡμῖν, ἀρετήν φημι καὶ κακίαν, προορίζει τὰ οὐκ ἐφ' ἡμῖν. Καὶ ἡ μὲν προγνωστικὴ δύναμις τοῦ θεοῦ οὐκ ἐξ ἡμῶν ἔχει τὴν αἰτίαν, τὸ δὲ προγνῶναι, ἃ μέλλομεν ποιεῖν, ἐξ ἡμῶν· εἰ γὰρ μὴ ἐμέλλομεν ποιεῖν, οὐδὲ αὐτὸς προεγίνωσκε τὸ μὴ ἐσόμενον. Καὶ ἡ μὲν πρόγνωσις τοῦ θεοῦ ἀληθής ἐστι καὶ ἀπαράβατος, ἀλλ' οὐκ αὐτή ἐστιν ἡ αἰτία τοῦ γενέσθαι πάντως τὸ ἐσόμενον, ἀλλ' ὅτι μέλλομεν ποιεῖν τόδε ἢ τόδε, προγινώσκει» (Ἅγ. Ἰωάν. ὁ Δαμασκηνός, Κατά Μανιχαίων). Ἄλλως καί οἱ πρωτόπλαστοι δέν παρέβαινον τήν ἐντολήν τοῦ Θεοῦ, δέν θά γινόταν ὁ Θεός ἄνθρωπος μᾶς ἐξηγεῖ ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής: «Εἰ γάρ φησίν ὁ θεῖος Ἀπόστολος, ἡ πρώτη διαθήκη ἔμεινεν ἄμεμπτος, οὐκ ἄν δευτέρας ἐζητεῖτο τόπος» (Ἅγιος Μάξιμος, ΠΡΟΣ ΘΩΜΑΝ ΤΟΝ ΗΓΙΑΣΜΕΝΟΝ). Ὁ ἄνθρωπος θά ἐθεοῦτο διά τῆς ὑπακοῆς, ὡς τοῦτο μᾶς ἀναφέρει ὁ ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός «Ἔδει οὖν τὸν Ἀδὰμ διὰ τῆς ἀδιακρίτου ὑπακοῆς ἑνωθῆναι θεῷ καὶ πλουτῆσαι τῇ ἑνώσει τὴν θέωσιν ἐν καιρῷ, ὅτε ὁ φύσει θεὸς ηὐδόκει, καὶ πάντων τὴν ἀληθῆ γνῶσίν τε καὶ διάκρισιν καὶ τὴν ἀπέραντον ζωήν». (Πατρολογία, ἅγ. Ἰωάν. ὁ Δαμασκηνός, «Ἔκδοσις Ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως», Κεφ. 25).
             Κατωτέρω παραθέτομεν γνώμας διαφόρων ἁγίων οἱ ὁποῖοι ὁμολογοῦν, ὅτι ἄν οἱ πρωτόπλαστοι δέν ἡμάρτανον, ὁ Χριστός δέν θά ἐρχόταν.
1) Ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος ἀναφέρει: “si homo non periisset, Filius Dei non venisset” δηλαδή, ἐάν ὁ ἄνθρωπος δέν ἡμάρτανε, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ δέν θά ἐρχόταν» (Ἅγ. Εἰρηναῖος, Κατά αἱρέσ. Φ, 14,1).
2)  «εἰ μέν γάρ ἥμισυς ἔπταισεν ὁ Ἀδάμ, ἥμισυ καί τό προσειλημμένον καί τό σωζόμενον, ὥς φησι ὁ Θεολόγος Γρηγόριος· εἰ δέ ὅλος, ὅλω τῷ γεννηθέντι ἥνωται, καί ὅλος σώζεται. μή τοίνυν βασκανέτωσαν ἡμῖν τῆς παντελοῦς σωτηρίας, οἱ τῆς ἐναγοῦς διχονοίαςα συνήγοροι...»(Πρακτικά Συνόδου Ρώμης)
2) Ὁ ἅγιος Ἀμβρόσιος γράφει: «αἰτία τῆς ἐνσάρκωσης εἶναι τό νά ἐξαγορασθῆ δι᾿ Αὐτοῦ τό σῶμα (ὁ ἄνθρωπος) τό ὁποῖον εἶχε ἁμαρτήσει»(Ἅγ. Ἀμβρόσιος, De incarm. 6).
3) Ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος γράφει: «προηγεῖται, φησίν, τοῦ γενέσθαι Αὐτόν ἄνθρωπον ἡ τῶν ἀνθρώπων χρεία, ἧς ἄνευ οὐκ ἄν ἐνεδύσατο σάρκα»(Ὁμιλ. β-γ΄κατά Ἀρειανῶν, παρ. 54,55,56, τόμ. 4, «Ἅπαντα τῶν ἀγίων Πατέρων»).
4) Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας γράφει: «Οὐκ ἄν ἡμαρτάνομεν, οὐδ’οὖν ὅμοιος ἡμῖν ἐγένετο ὁ τοῦ Θεοῦ Υἱός» (βιβλ. ε΄, περί Τριάδος).
5) Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής: «Εἰ γάρ, φησίν ὁ θεῖος Ἀπόστολος, ἡ πρώτη διαθήκη ἔμεινεν ἄμεμπτος, οὐκ ἄν δευτέρας ἐζητεῖτο τόπος...» (ΠΡΟΣ ΘΩΜΑΝ ΤΟΝ ΗΓΙΑΣΜΕΝΟΝ, Ἐκ τοῦ αὐτοῦ λόγου, εἰς τό, “Τίς ἡ περί ἐμέ σοφία, καί τί τό μέγα τοῦτο μυστήριον;...’’). Βλέπε περισσοτέρας παρομοίας γνώμας ἄλλων ἁγίων εἰς τήν σελίδα 27-28 τοῦ βιβλίου μας: «Ἐβάπτισαν ὀρθοδοξίαν τήν κακοδοξίαν καί ἐκρήμνισαν ἄρθρον τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως».
Σημείωσις: Εἶναι ὁ αὐτός ἅγιος ὁ γράψας τό «αὐτό δέ οὐδενός ἕνεκα», τό ὁποῖον καί ἡρμηνεύθη ἐσφαλμένως εἰς τήν «ΑΠΟΛΟΓΙΑΝ» τοῦ ἁγίου Νικοδήμου, ὅτι δηλαδή ἡ ἐνανθρώπησις τοῦ Κυρίου, ἔγινε διά κανένα σκοπόν, «δι᾿ οὐδέν τέλος», δηλαδή ἀσχέτως τῆς πτώσεως τῶν πρωτοπλάστων.
Παραθέτομεν καί ὡρισμένα τροπάρια τοῦ Σεβ/του, τά ὁποῖα σχετίζονται μέ τό θέμα.

* Παραθέτομεν τό κάτωθι δοξαστικόν τῶν αἴνων τῆς συνάξεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, 26 Δεκεμβρίου πρός ἐπίρρωσιν τῶν ὅσων ἀνωτέρω εἴπομεν, ὅτι ἡ Ὑπόστασις εἶναι θεία οὐσία, θεία φύσις καί ὄχι ὡς οἱ σύγχρονοι θεολόγοι ἐσφαλμένως διδάσκουν «τά κοινά καί ἀκοινώνητα τῆς Ἁγίας Τριάδος» Ρωμανίδη δογματική.

 


Δόξα, Ἦχος πλ.β΄

 

Σήμερον ἡ ἀόρατος φύσις, τοῖς βροτοῖς ἐκ Παρθένου
συνάπτεται. Σήμερον ἡ ἄπειρος οὐσία, ἐν Βηθλεέμ
σπαργάνοις ἐνειλίσσεται. Σήμερον ὁ Θεός δι᾿ ἀστέρος,
Μάγους εἰς προσκύνησιν ἄγει, προμηνύοντας αὐτοῦ τήν
τριήμερον ταφήν, ὡς ἐν χρυσῷ καί σμύρνῃ καί λιβάνῳ
διό ψάλλομεν· Ὁ σαρκωθείς ἐκ Παρθένου, Χριστέ ὁ Θεός,
σῶσον τάς ψυχάς ἡμῶν.