Καί Αὐτό εἶναι ἄπειρον καί πῶς εἶναι δυνατόν νά καθορᾶται ἀπό τά λογικά πεπερασμένα κτίσματά Του;

Ἄρα, φύσει ἀδύνατον «πεπερασμένον ὄν ἰδεῖν τόν ἄπειρον τῇ Οὐσίᾳ Θεόν». Ὅμως, προαιωνίως πρός τόν σκοπόν αὐτόν προώρισε καί τήν μορφήν, τό πῶς θά καθορᾶται ἀπό τά λογικά κτίσματά Του, δηλαδή τό πῶς νά εἰκονίζεται ὁ ἄπειρος Θεός, ἔτσι ὥστε νά δυνηθοῦν νά τόν βλέπουν καί οἱ Ἄγγελοί Του. Ἑπομένως «οὐδενός ἕνεκα» ἐπέλεξε τήν ἀνθρωπίνην μορφήν, «Ὁρᾶτε μή καταφρονήσητε ἑνός τῶν μικρῶν τούτων λέγω γάρ ὑμῖν ὅτι οἱ ἄγγελοι αὐτῶν ἐν οὐρανοῖς διά παντός βλέπουσι τό πρόσωπον τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. ιη΄, 10).